‘A guilty pleasure is something one enjoys and considers pleasurable despite feeling guilt for enjoying it’. Dat vond ik als definitie.
Ruben Hein (zanger/pianist), Bart Oenema (muziek-, zangdocent, dirigent, koorlid) en Anneke van Giersbergen (rock/popzangeres) gingen jaren geleden bij DWDD met de muzikale billen bloot door hun guilty pleasures op te biechten. ‘Uit de kast te komen’ zoals een van hen het noemde.
Aanleiding? Het destijds 25-jarig bestaan van de zender Sky Radio. Sky Radio; het zigeunerjongetje met de traan van de radio. De ‘Goede Tijden Slechte tijden’ van de ether. Een en al guilty pleasures.
De schaamte voorbij
Welke cd’s staan er achter in de kast weggemoffeld? Bart Oenema noemt ‘Da ya think I’m sexy’ van Rod Stewart. Heerlijk fout! De strakke glimmende broek en het gekke haar van Rod maken het hele plaatje compleet.
Ruben Hein gaat voor ‘Too much’ van de Spice Girls. Zijn verontschuldigende opmerking: ‘Je kan het uitkleden en dan kun je er van alles mee’. Niet de Spice Girls, maar het arrangement. Dat we wel begrijpen dat het minder erg is dan het klinkt.
Anneke Giersbergen -met stoere tattoos- roemt haar guilty pleasure vol overtuiging. ‘When the rain begins to fall’, van Pia Zadora en Jermaine Jackson. Ze zwijmelt en swingt mee. ‘Ik wilde háár zijn.’ Natuurlijk! Anneke wilde Pia zijn, haar ogen glimmen. Zó ziet een guilty pleasure eruit!
Jort Kelder is aan de beurt. Hij zegt ‘My heart wil go on’, van de film Titanic. Ik geloof er niets van. Kom op Jort. Trek die das los, schop je schoenen uit. Wil je ‘Boys’ van Sabrina? ‘Schnappi, das kleine Krokodil?’ Wie peutert er nog even door bij Jort?
Maar we gaan door naar Cecile in Chanel. Mode-Cecile van de Elle. De redactie heeft uit haar GP-lijstje gekozen voor ‘Ein bischen Friede’ van Nicole. Ja! Op de barkruk met die witte gitaar. En natuurlijk met enorm jaren-80-haar.
Na het filmpje bekent presentator Matthijs van Nieuwkerk dat hij zich bij die keuze níets kan voorstellen. Anneke de rockchick roept ‘Jawel, dat was mijn eerste singeltje.’
Zij is de schaamte voorbij and I love it.
8 albums
Nu gaan we naar Matthijs. Hij heeft 8 albums van zijn guilty pleasure. 8 Albums? Daar is weinig guilty aan… Hij zegt dat het de eerste keer is dat hij ‘en plein public’ erover praat. Het gaat om zoetgevooisde Roger Whittaker. Matthijs voelt als hij luistert ‘geen enkele weerstand’. Geen enkele weerstand?
Volgens mij gaat het gewoon zo… Hij sluit thuis de gordijnen, dimt het licht en geeft de volumeknop een flinke slinger. Hij beweegt, schuifelt, de ogen gesloten. Dansen kun je het niet noemen. Zijn ene hand slaat de maat, de andere hand houdt een denkbeeldige microfoon vast. Hij wacht op de eerste gezongen woorden van Last Farewell. Zonder weerstand.
Denk je ook niet?
Deze wansmaak smaakt naar meer
Ja… kom maar door. Niet meer braaf het rijtje af, maar ‘Roept u maar,’ in de zaal. Kom maar door met ‘Lori’ van de Alessi Brothers. Of ‘Nasty Girl’ van Vanity Six. ‘Manuela’ van Jacques Herb. En steeds dat gevoel ‘Oh heerlijk, het kan nóg erger!’
En hebben we genoeg van muziek, dan schakelen we door naar guilty pleasures tv-programma’s. Paul de Leeuw die iedere middag stiekem jankt op de bank bij ‘Het kleine huis op de prairie’.
In de categorie boeken blijkt Heleen van Rooijen verslaafd aan de Bouquet reeks. Kunstkenner Jeroen Krabbé ‘schildert op nummer’ de grote meesters na. En topkok Robert Kranenborg biecht op dat hij thuis overal mayo en appelmoes bij gooit. Cecile van de Elle bekent dat ze thuis altijd een aftands joggingpak draagt.
We willen het gewoon weten.
Smaakpolitie van Nederland: ZWIJG!
Het woord is aan de Guilty Pleasures.